پایانِ مهمانی و دیگـر فـرصتی نیست            دل کندن از این سفره کار راحتی نیست

از خـوب هایِ خوب تا بـدهـایِ بد را            قلباً پذیرفـتی و گـفـتی: دعوتی نیست!

در سجده‌هایِ شکر چشمانم پُر از اشک            دل بردن از چشم تو هم بد عادتی نیست

وقتِ اذان افـتـاد سـمـت مـن نـگـاهـت            داری هوایم را و جایِ حسرتی نیست

ذکـرِ «لکَ صمتُ» دم افـطـار یعنی؛            «أنت إلهی» پس به شیطان رغبتی نیست

از استجابت های تو بعـد از شبِ قدر؛            می‌گردم و در دست هایم حاجتی نیست

«ألغوث» هایم نذرِ «خلصنا من ٱلنار»            جوشن به تن دارم! خیالِ وحشتی نیست

آوردم و بخـشیدی و شـرمنـده کـردی            در اینکه «غفّار ٱلذنوبی» صحبتی نیست

شرمنده‌ام پس خط بزن با دست رحمت            هرگونه عصیان را اگر که زحمتی نیست!